Metr-o-verpeizingen

Een vrouw met opgespoten lippen. Een man met stippeltjessokken. Een vrouw die met een loep een boek leest. “Change here for the Piccadilly Line.” Hoe lang zou het duren tot ik bekenden ga tegenkomen, in de metro of op straat? Of is Londen daar gewoonweg te groot voor? (Maar hoe kan het dan dat ik Hugh Grant zag, gisteren, zomaar bij het busstation?!) “This station has step-free access.” Vijf mensen die rechtop zitten te slapen, één man onderuitgezakt. Eén keer uitgestapt bij de verkeerde halte is meteen één uur langer onderweg. Zou er, naast in spelletjes, ook in een stad zoiets bestaan als ‘beginnersgeluk’? Een kortstondige verliefdheid, een plotseling aanbod aan vrienden, tot de stad je als ‘gewoon de zoveelste Londoner’ in zich opneemt… “Mind the gap between the train and the platform.” Een meisje met paarse jas en een doosje paarse tictacs kijkt me doordringend aan, alsof ze de wijsheid van de wereld in pacht heeft. “Upon arrival, the last set of doors will not open.” Een jongetje zwaait naar een oudere man met Arsenalsjaal, die ongemakkelijk zijn duim opsteekt. Ik lees mee over de schouder van een vrouw. ‘Sex and Parenthood’, heet dit hoofdstuk. Een man met een fluorblauwe muts met fluorroze pompon erop. “Please stand clear of the closing doors.” Hoe lang zou het duren voor je in het Engels gaat denken, en dromen? Misschien is mijn brein daar ook gewoon te Nederlands voor. Een vrouw discussieert driftig in een Oost-Europese taal, verderop hoor ik Frans, en Italiaans. Bijna niemand spreekt hier écht Engels, wat zou dat doen met een stad? “This station is Clapham South.” Een meisje met prachtig ingevlochten haar lacht lief als ik haar voor laat gaan bij het uitstappen. Dit is Londen… wat een stad! Ik ben al bijna thuis.